'' Δώστε, ω παιδιά το δεξί χέρι, δώστε να το σφίξει η μάνα σας. Ω χέρι αγαπημένο, χείλη πολυαγαπημένα, σχήμα και πρόσωπο ευγενικών παιδιών .''
Πώς έφτασα ως εδώ δεν το γνωρίζω! Κοιτάω τα παιδιά μου ξέροντας ότι σε λίγο δεν θα υπάρχουν πια. Σε λίγο εγώ ή ίδια με αυτό το δεξί χέρι θα τα σκοτώσω. Με το ίδιο χέρι με το οποίο συνέτρεξα τον πατέρα τους . Με το ίδιο χέρι στο οποίο ο πατέρας τους μου ορκίστηκε αιώνια πίστη και αφοσίωση. Πώς έφτασα ως εδώ δεν το γνωρίζω! Κάθε τόσο επαναλαμβάνω αυτή την φράση μήπως ξεγελάσω τον εαυτό μου, μήπως και λησμονήσω τις αιτίες όλων μου των δεινών. Μάταια όμως όσα και να επιχείρησα. Μέσα μας κρύβεται η αλήθεια. Εμείς είμαστε η αλήθεια. Όσο περισσότερο προσπαθούμε να την καταχωνιάσουμε άλλο τόσο εκείνη ανέρχεται στην επιφάνεια. Μας καταδυναστεύει, μας έχει υποχείριά της, μας γεμίζει με ευθύνες και δεν φεύγει μέχρι να τις αναλάβουμε.
Σα να έγινε σήμερα θυμάμαι την ημέρα που έφυγα από την Κολχίδα μαζί με τον Ιάσονα. Τον ερωτευτήκα, τον βοήθησα, για εκείνον πρόδωσα πατέρα και σπίτι, θανάτωσα τον δικό μου αδελφό. Με πολλή προθυμία παρά γνώση χάλασα τον Πελία με τα χέρια των ίδιων των παιδιών του.
Τώρα εδώ μόνη και από τους φίλους προδομένη κάθομαι και συλλογίζομαι το Γιατί ! Άλλοι προδίδουν και φονεύουν για τα χρήματα, άλλοι γιά την δόξα και άλλοι για τον έρωτα. Πολύ ορθά είπε ο Ιάσων ότι θεωρεί την Αφροδίτη μοναδικό σωτήρα στο αρμένισμά του. Αυτή με έκανε να τον ερωτευτώ, αυτή τον γλίτωσε, εγώ απλώς πλήρωσα το αντίτιμο της διαφυγής του.
Πολλοί ίσως να αναρωτιέστε πώς είναι δυνατόν μία γυναίκα να τα κάνει όλα αυτά γιά έναν άνδρα. Πώς μπορεί εκείνους που δεν έπρεπε να βλάψει να τους κάνει εχθρούς της για το χατίρι ενός έρωτα.
Αυτός όμως ήταν το Πάν για μένα. - Εγώ το ξέρω ! Ήταν ο συζυγός μου, μα τώρα αποδείχτηκε ο χειρότερος μέσα στους ανθρώπους. Το μόνο που επιθυμώ είναι η εκδίκηση, ο πόνος και ας χαθώ μετά, ας βουλιάξει το σπίτι, δεν με Ενδιαφέρει ! Γνωρίζω ότι θα αγνοήσετε τα λόγια μου και θα τα θεωρήσετε φοβέρες του αέρα. Πριν όμως επαναπαυθείτε στα στεγανά της ασφάλειας σας, εγώ η Μήδεια σας βεβαιώνω ότι μπορεί η γυναίκα από την φύση της να φοβάται, να δειλιάζει μα αν η αδικία γίνει στον γάμο της τότε μπορεί να μεταμορφωθεί στην πιο φόνισσα ψυχή.
Στέκομαι ένα βήμα πριν από το έργο μου και δεν ξέρω ποιό προσωπείο να φορέσω. Αυτό της ερωτευμένης γυναίκας, αυτό της κόρης του Ήλιου, αυτό της μητέρας που αγαπάει τα παιδιά της, ή μήπως του ανθρώπου που γεννήθηκε πολύξερος και κατέχει την γνώση ; Θα τα φορέσω όλα γιατί όλα αυτά είμαι Εγώ. Ήδη από το όνομά μου διαφαίνεται το ήθος και η συμπεριφορά μου . Είμαι μία γυναίκα που μήδεται (σκέφτεται) πολλά . Έτσι πλάστηκα, έτσι το θέλησε ο δημιουργός μου και εγώ υπέκυψα σε αυτόν.
Παράξενο που είναι ! Εγώ μία γυναίκα και δή Βάρβαρη να μιλώ σε εσάς για όρκους, για ανταποδοτική δικαιοσύνη, για κώδικα τιμής και για τις συνθήκες διαβίωσης των γυναικών στην Ελλάδα. Ας πούμε και ας δεχτούμε όλοι ότι είναι ένα σπουδαίο εύρημα και μία ασφαλιστική δικλείδα του έμπνευστή μου, αλλιώς δε θα ήταν δυνατό να με ακούγατε να διαλαλώ τα πάθη του θηλυκού γένους και ότι ''κάλλιο θα είχα τρείς φορές να σταθώ πλάι στην ασπίδα παρά μία μονάχα να γεννήσω''. Αυτό είναι το μόνο ειλικρινές. Πάντα στην ζωή μας έχουμε έναν κύριο, πρώτα τον πατέρα μας και στη συνέχεια τον σύζυγό μας. Όλη η ζωή μας μία Γενική Κτητική . Στην αρχή μαθαίνουμε να ζούμε με αυτή , αργότερα την αποδεχόμαστε και στο τέλος γίνεται αναπόσπαστο κομμάτι μας. Μερικές φορές όμως όταν η αδικία γίνεται αφόρητη, απορρίπτουμε τον προορισμό μάς και εξεγειρόμαστε με οποιοδήποτε τίμημα .
Εμπρός ! Τα λόγια περισσεύουν. Καθυστερούμε και ο χρόνος φεύγει. Ήρθε η ώρα της δράσης. Το μυαλό εξουσιάζουν οι εικόνες των παιδιών μου, τα βλέπω να παίζουν ανέμελα, να γελούν. Τα αγαπάω δεν μπορώ να το πράξω. Οι εχθροί μου όμως δεν με αφήνουν να ησυχάσω , τους φαντάζομαι να γελούν μαζί μου . Τί από τα δύο να διάλεξω την αγάπη ή την περηφάνια ; Αχ αυτός ο έρωτας χαμός για τους ανθρώπους!
Όλα τελείωσαν και τα γεγονότα πήραν τον δρόμο τους. Μία απόφαση και οι όροι αντιστράφηκαν. Έτσι απλά! Η Αργώ μας έσωσε, η Αργώ μας έφερε εδώ και μας αφάνισε. Ίσως οι καταστάσεις να ήταν διαφορερικές αν δεν ερχόσουν ποτέ στην Κολχίδα. Ίσως. Κανείς δεν ξέρει το τέλος του μέχρι να το δεί και να πεί έτσι έπρεπε να γίνει .
Σε παρατηρώ από το άρμα είσαι έρημος και προδομένος. Νιώθεις όπως ένιωσα, δεν έχεις κανένα , είσαι αβοήθητος, Σε εκδικήθηκα θυσιάζοντας ότι πολύτιμο είχα και είχες. Δεν είσαι σε θέση να εκτελέσεις τα σχέδια σου , δεν έχεις ισχύ, δεν έχεις απογόνους να συνεχίσουν τον οίκο σου, δεν έχεις γυναίκα να σου γεννήσει άλλους. Την σκότωσα πριν από αυτά μαζί με τον πατέρα της. Σε Μηδένισα. Με πλήγωσες και σε πλήγωσα . Τώρα είμαστε και οι δυό ένα τίποτα, τα πάντα ένα τίποτα. Μία πνοή του ανέμου που πέρασε και εχαθή. Ποιός έχει την ευθύνη ; Εγώ ; Εσύ ; ή Ο Παντεπόπτης Δίας που το αναπάντεχο έκανε πραγματικό ;
Πριν απαντήσετε κρατήστε στον νού σας ότι οι ποιητές γράφουν κατά το εικός ή το αναγκαίον για να γίνουμε και εμείς στις επόμενες γενιές τραγούδι Δοξασμένο:
'' Έρωτα εσύ με περισσή όταν λαβώνεις δύναμη
Μηδ΄όνομα καλό από σε μηδ΄αρετή μπορεί να Βγεί .
Μα μετρημένα αν πορευτεί η Κύπριδα
Άλλη σαν αυτή θεά δεν έχει Νοστιμιά !''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου